Mijn 3 voudige baarmoeder operatie

Ik heb 't goevoel dat dit 't examen was van mijn jaren pijn en ellende die ik heb gehad sinds mijn laatste zwangerschap 6 jaar terug!

Het was een aan een schakeling van ziek zijn.
In de 10e week van mijn zwangerschap van onze jongste dochter heb ik blaasontsteking gekregen.
En die is eigenlijk pas weer wat over gegaan toen ze al naar school ging!
Nee Echt!
Zowat 5 jaar gronische blaasonsteking.... Met nog wat kwakkelen daarna...
Maar wat voor ellende daar allemaal uit komt!
Oneindig veel anti biotica kuren van over de 40 stuks....
Medicijnen en pijnstillers in alle soorten en maten voorbij zien komen...

En dan 't mentale! Wat dan misschien wel net zo zwaar of misschien nog wel zwader was, waarom! Waarom kom ik niet van die blaasonsteking af!
De onbegrip van mensen waar je dan mee te maken krijgt!!!
Van drink je wel genoeg, of hoe kant zijn dat je er nog steeds niet vanaf bent!
Daar wil ik nog niet eens over beginnen wat allemaal niet meer!!!

Maar ik heb keihard keer op keer weer moeten knokken om er maar weer bovenop te komen, om maar weer 't volgende te proberen om er van af te komen!

Maar toen 't eindelijk zover was! Dat slopende wachten...
Van ben ik er nu eindelijk van verlost...na al die tijd... Waarom heb ik dan soms nog zo'n pijn, waarom moet ik dan nog vaak naar de wc.... Waarom...?
Een verzakking was 't antwoord... Dus traject gestart 2013 om daar wat aan te gaan doen...
Bekkenbodem therapeut.... Verzakkingsringen....
De hele collectie voorbij zien komen.
Om de zoveel tijd weer de volgende... Weer geprobeerd....weer niks!
Weer terug!
Toen vorig jaar mijn oude gynaecologe met pensioen ging.
Was toen de vraag...? Als ik dan toch naar een andere moest waarom dan niet weer eens ergens anders proberen?
Mijn moeder had gezien dat bij de kliniek waar ze zeer over te spreken is een nieuwe goede gynaecoloog was gekomen!
Daar een afspraak gemaakt, daar was al snel 't een en 't andere duidelijk!
Ja mevrouw ik wil graag z.s.m een baarmoeder operatie bij u doen! En een darmverzakking en een blaasverzakkingsoperatie, alles gelijkertijd met wat wand plastic dat 't allemaal weer netjes op z'n plek zit!
Want volgens mij had u die anderhalf jaar geleden al kunnen hebben, als ik de graad van verzakking zo zie!

Dus alles in gang gezet om de operatie te gaan doen in Maastricht!
Maar dat mocht helaas niet zo wezen....
Dus ik kreeg de optie... Of ik kon dan z.s.m geopereerd worden in zijn Hospital in Aachen of....ja dan was 't wachten tot hij weer een nieuwe plek had gevonden hier in Nederland....
Dus het werd Duitsland!

Wij het E112 formulier aangevraagd bij VGZ voor in 't buitenland geopereerd te worden, nou die moet je behoorlijk achter de broek aan zitten als je op je operatie ligt te wachten, want de gynaecoloog deed niks zonder formulier!

Operatie kon pas in gepland worden als ik 't ondergetekende formulier van toestemming had!
"Kein formulaar Kien termien"
Oke... 2 weken verder eindelijk dus een afspraak kunnen maken.
We konden beginnen met de opvangen van de meisjes en 't vrij aan vragen van werk van m'n man.
Krijgt m'n man op die afspraak van de gynaecoloog zowat een halve hart verzakking!
WAT de operatie is morgen al!
Maar dat gaat niet! Ik heb niet vrij de meisjes moeten opgevangen worden...

Verder op in de afspraak kreeg ik m'n halve hartverzakking!
Wat! Operatie via Buiksnede! Aaaaah! Nee! Mij was gezegd vaginaal!
Gynaecoloog laten zien 't intake formulier.... Oooh klein foutje van de assistente!
Pffff noem dat maar een klein foutje, als ik wakker was geworden uit de narcose en ik had een grote snee in m'n buik gehad! Dacht ik nog...

Intake in 't ziekenhuis gehad de volgende dag, maandag zou 't dan eindelijk gaan gebeuren, aan 't lange wachten was een eind gekomen....
3 weken lag ik nu al plat omdat ik zonder die verzakkingsring helemaal niks meer kon.
En ja die moet uit mevrouw, die veroorzaakt irritaties en wondjes die nu eerst moeten genezen voor de operatie kan plaats vinden!

Maandagmorgen was ik de eerste, dus om kwart over 7 al in 't Fransiscus hospitaal in Aachen me op Station 1 keurig op tijd gemeld.
Operatie jurkje aan, hele stevige steunkousen aan gekregen, moest de verpleger doen, want ons lukte dat niet.

Op naar de operatiekamer! dacht ik.
Wordt je vast gemaakt met allemaal banden, armen wijdt op plankjes vast. Hoofd in zo'n blok vast,
Buik vast!
Benen in de beugels, en infuus aangelegd... Narcose erin en weg was ik.

Ik werd al snel weer wakker op de uitslaapzaal, als je je bedacht dat ik om 8 uur onder narcose was gegaan en rond 11 uur al weer bij kwam, maar nog hartstikke moe en misselijk!
De zuster die 't zag, het enige wat die te zeggen had was "Tiefff einademen" dus Diep inademen!
En dat zei ze zowat om de 20 seconde! Pfffff oook goedemorgen...
Toen mocht ik net na half 12 naar m'n kamer, ik zou goed in de gate gehouden worden op de intensive care werd mij vooraf gezegd, omdat 't toch een hele ingrijpende operatie is wat ik kreeg.
Maar dat bleek dus niet zo te zijn....
Ik had wel een prive kamer gekregen....
Pffff nou achteraf was dat ook niet echt veel waard!
Het duurde daar echt minstens Wel 15 tot 25 min. Voordat iemand zag, als je op 't knopje van assistentie had gedrukt!!!
En dan moest je soms nog een keer zolang wachten voordat je geholpen werd!
Kwam er later achter dat er verpleegsters rond liepen die 't niet zo op Nederlanders hadden.
En dat ik niet zo moest zeuren!
Nou de 1e 3 dagen zijn gewoon een living Hell!!! Voor mij geweest!
Zoveel pijn, en mentaal Ik werd gewoon gillend Gek!

Moet je je voorstellen iemand die al 6 jaar gewent is om zowat om 't uur of 2 op te staan gewent is nu 48 uur plat te laten liggen!
Geen pijnspiegel die werd hoog gehouden, en een spierpijn dat hield ik niet voor mogelijk!
Ik heb om elke pijnstiller moeten vragen en moeten wachten dus!
Een bed wat ik niet naar behoren kon bijstellen, want ik mocht alleen maar plat liggen!
Soms om wat te eten mocht ik een beetje rechtop zitten, maar omdat dat dan weer druk op m'n onderlichaam mee zich mee bracht, was dat ook niet een aanrader!
Blij dat ik m'n eigen kussen had mee genomen!
Want de kussens van daar waren flut!
Wat geprobeerd met daar 2 kussens op elkaar onder m'n benen te liggen, want had de 3e dag al sinds de narcose niet meer geslapen, van fysieke en mentale klachten.
En dan te denken dat 't vanaf dan alleen maar zowat erger zou worden......

De chateter moest eruit! Zo u mag weer opstaan, dus lopen en naar de wc!
maar dat lukte maar niet!  gelukkig na 3 u pijn en om hulp smeken mocht ik weer een chateter in!
dan maar weer een infuus erin prikken! om de blaas en darmen weer wakker te maken, zeiden ze!

Nou ik weet NU waarom ze in Nederland je 1x hooguit 2x een infuus prikken en die dan open houden met zout oplossing, want in Duitsland als je de infuus niet meer nodig hebt, halen ze die eruit!
Ach en en als je er dan toch even later nog nodig had, dan prikken we gewoon weer een nieuwe!!!
Ik ben bont en blauw daar weg gekomen, alleen van die 7x infuus prikken!
Want die vorige kunnen we nu niet meer gebruiken!
Waardoor die later op Zeer pijnlijke plekken kwam te zitten, zoals in m'n holte van m'n rechterarm! en moest ik de hele tijd gestrekt houden anders knelde ik de infuus af!
Op m'n rechterhand hebben ze 2x moeten prikken, want om dat die gochemert door m'n kleine aderen had door geprikt, en dan krijg ik de schuld! om dat hij bij mij niet fatsoenlijk kan prikken!!
dus weer 2 littekentjes erbij op m'n rechterhand!
dus je kan daarna alleen nog maar heel stil liggen...
Gelukkig heb ik de eerste 3 nachten wel een lieve nachtzuster gehad. Zij was Rebecca, mijn reddende engel zoals ik haar noemde Zo kwam ze kijken of ze mij de pijn wat kon weg nemen, of wat voor me kon doen om 't mij wat gemakkelijker te maken...
Schijnbaar hoorde zij bij de privékamer, want na de 3e dag moest ik de 4e dag van de kamer af!
en andere vrouw had de kamer nu harder nodig.
Ik mocht gelukkig nu een bed wat zelf mocht verstellen, dus vondt het een prima ruil! Helemaal blij.

Maar de tijd van een beetje normale verpleegsters tot lieve nachtverpleging was voorbij!
Ze wouden schijnbaar dat ik ging ophoepelen naar huis, dan moeten ze niet te veel vertroetelen ;)
nou op hun Though Luv manier dan!
Want veel verpleging zoals je dat ziet in nederlandse ziekenhuizen heb ik niet gezien.
van wassen en controleren van je patiënten, niet 1x is er iemand naar mijn wonden komen kijken, laat staan verzorgen!
Ik mocht zelf lopen, dan kan je je ook zelf wassen. Hier heb je 1 handdoek en 1 washandje en red je maar!
En 't enige wat schoon is in dat ziekenhuis is de vloer!
want dat was 't enige wat schoongemaakt is, die hele week dat ik daar gelegen heb.
(maar wat werden ze boos als je dingen op de vloer had gelegd!
Ja, ik kon ze zelf ook zooo gemakkelijk weer ff hebben op geraapt he! )
Niet eens 't bed verschonen, als 't vies is geworden.
Dan heb ik maar een handdoek in m'n bed gelegd om even een beetje overeind proberen te zitten.
Hygiëne is niet echt hun sterke kant!
Wat is dat in Nederland dan heel anders en Beter! ;)
Ik zal denk ik niet meer zo gauw klagen als ik nog een keer in een nederlands ziekenhuis kom te liggen.

Elke dag weer ging bij mij de operatie chateter eruit! kijken of ik nu Wel! zelf kon plassen, zodat ik naar huis kon gestuurd worden!
En elke dag weer meer pijn! langer wachten tot ik weer een nieuwe Chateter in mocht!
en dan de met tegenzin hoe ze dan weer een nieuwe chateter bij me inbrachten!
Dat was dus voor jullie beeldvorming... Woe zo... Do zo... vrij zo....Pffff
en toen kwam mijn dag des HELL!!! Zaterdag.....
Ze gingen weer de chateter er uit halen!
Maar Ik had zoveel moet verzamelt dat ik dacht dat 't me zou gaan lukken!
Want ik stond al te huilen bij m'n man dat ik naar huis eindelijk wou!
Oke, dus ik was bereid alles in de strijd te gooien! ik ging alles doen wat ze me zeiden!
Ik was 't ZAT hun commandeer!

Ik zou om 3u de chateter eruit gehaald krijgen en dan zouden we 2 liter drinken en gaan lopen!
ik wou bijna tegen die zuster al zeggen "JAWOL HER Zwester" want ik had me toch een heks van een zuster toegewezen gekregen die dag! maar ik dacht tot 8 uur en dan komt de avondverpleging, hopelijk gaat die me dan meer helpen!
Maar als je zo'n operatie hebt gehad, is je conditie ook niet meer wat 't geweest was en al 3 weken thuis plat gelegen....
dus om 't half uurtje lopen moest ik toch echt even weer plat!
en daar kwam ze weer Gaby! Raus aus dem bed Frau Schoenmacher! laufen! So das sie guut nach die toiletten kunte. en nog meer geklets over dat dan de zwelling beter zouden afnemen.

Ik was dus zo rond kwart voor 8 kapot! ik vroeg aan de verpleging aan de balie of ze voor mij ook een beetje hulp hadden omwat te kunnen ontspannen.
om kwart over 8 kreeg ik een half klein tabletje die me wat rustiger zou gaan maken, dat ik maar wat moest gaan liggen want 't duurde wel ff voor 't zou gaan werken!
9u had ik weer Zo'n Pijn! dat ik toch echt weer drang had om zeer dringend naar de wc te moeten gaan! Maar die hoge wc op m'n eigen badkamer wou maar niet lukken! ik kwam niet goed met m'n voeten ergens op om steun te vinden.
Dus ik dacht dan maar naar de gasten wc op de gang, die was wat lager en dacht ik dat 't daar misschien wel zou gaan lukken....
Op dat moment komt m'n nachtzuster binnen kijken hoe 't gaat!
ze ziet dat ik naar de andere wc wilt lopen. Oke, ga maar eens proberen of die dan wel lukt!
Met zo'n blik van aaansteller!
Half uurtje later komt ze eens kijken, en en 't enige wat ze vindt is mij in Hevige PIJN! en in Tranen!
er komt nog steeds niks!
Moest ik weer opratelen wat ik al die dag had gedaan om te proberen om te plassen.
Ik moest maar terug lopen naar de kamer, want die kou hielp me nu ook niet! zei ze.
Ik wil opstaan, maar kan niet rechtop staan van de pijn! er zitten wel 10 messen in mn buik voor mijn gevoel! erger dan de ergste blaasonsteking!
Niet aanstellen gewoon rechtop staan en naar je bed toe lopen!
toen ik zowat op de gang bezweek van de pijn werd ik net optijd op gevangen door een mannelijke verpleger.
die heeft mij bij de arm gepakt en me ondersteunend naar mn bed geholpen!
Want Zwester Zena zou toch niet haar mooie handjes aan mij vuil maken!
Op bed leek 't wel of ik moest gaan bevalen zo'n pijn had ik!
ondertussen half 10 moest ik voor haar neus een liter water opdrinken.
Ik heb 't met een heel boos gezicht voor haar Neus gedaan.
ze gaf me een groot glaswater en tegen die tijd dat zij alweer de fles dicht had en wou neer zetten zei ik "LEEG" en stak m'n glas naar voren. (maar dan alles in z'n duits)
Zo heb ik binnen 10 min die hele fles leeg gedronken!
toen ik daarna wat pijn stilling wou omdat ik verging van de pijn kreeg ik eindelijk wat van haar.
maar toen ik een kreet van pijn mijn lippen ontsnapte KREEG ik toch de wind van voren van haar!
Hoe durf ik zo te schreeuwen waar iemand naast mij probeert te slapen!!!
En dat ik maar gewoon moest ademhalen, dat ik me als een klein kind was aan 't gedragen.
En dat ik maar niet moest denken dat ik haar als en kleuterjuf kon behandelen! dat moest ik maar weer doen bij die jongere verpleegstertjes!! echt ze was een KRENG van de eerste orde tegen mij!
Daardoor kreeg ik zo'n optaater van haar van dan ik BANG! van haar werd!
Ze heeft me toen van kwart over 10 tot kwart over 11 gewoon laten creperen in m'n bed!
dat ze zo wel weer eens zou komen kijken of ik nu eindelijk al eens geplast had.
want ik moest me gewoon ontspannen om me over de eerste pijn van beginnen te plassen heen te zetten!
En de dokter heeft gezegd als 't om 12 uur s'nachts nog niet lukt dan pas mag ik weer een chateter!!!
Die oude vrouw naast me dacht dat ik lag te bevallen!
zei maar zeggen, "als god wil dat 't kind komt dan komt 't, eerder niet"... maar dan op z'n duits ;)

Echt je weet pas hoe sterk je kan zijn, als dat de enigste keuze is die je hebt!
daar weer ik nu echt wel de betekenis van, meerdere malen nu mee gemaakt dat ik dat als enige optie had....

Ik heb toen, als of m'n engelen we waren komen helpen, mn oortjes in gedaan en m'' n geleide meditatie muziek op gezet! met doel de pijn zo in meditatie beter te kunnen opvangen om 't tot 12u te redden!
gelukkig kwam er al eerder redding, maar niet van 't ziekenhuis!
maar van boven!
Want ik ben om half 11 helemaal knock out gegaan van de pijn!
Het was of ik echt even helemaal uit mn lichaam werd gehaald.....
Even was er helemaal niks meer.... geen spoortje pijn was er te bekenen in mij.
Het leek wel of ik op mezelf neer keek, die nu helemaal echt Knock out in bed lag!
Ik dacht toen, als ze nu binnen komen en mij zo zien! dan gaan ze alarm slaan....
maar niks gebeuren...
Ik heb ze wel een keer even aan deur horen luisteren, maar dachten schijnbaar zo! die is eindelijk stil!
Ik mocht bij m'n beschermengelen even op adem komen, want ze ze zeiden al.
De race is nog niet uit getreden, je moet zo terug om 't af te maken!
je moet ze nog even laten zien dat 't je je alles geeft! en dat 't ECHT niet lukt
ze zullen je dan weer een chateter geven, maar wij zijn bij je, het komt uiteindelijk allemaal goed....
En ik ja maar.... ik kan nog niet terug! ze hebben me zo nog niet gevonden! dat ik echt zoveel pijn heb dat ik er even van buiten bewustzijn ben geraakt!
Dat gaan ze ook niet zien, want ze gaan er niets mee doen!
Dus als of een engel mijn muziekje op mn telefoon weer had aan gezet begon om 11u weer mijn meditatie muziekje te spelen, maar nu van dat ik dan steeds ontspannender werd.
Werd ik nu steeds weer een beetje bij zinnen
Begon weer te ademen en de pijn begon weer terug te komen! AUW!!!
en die Grote drang om maar naar de wc te moeten!
Om Kwart over 11 kwam Zwester Zena weer binnen!
Zo! op een toontje En Nu ga jij naar de wc om te plassen!!!

Ik ben met haar naar de wc gestromelt met mn infuus paal!
Als excusses dat ik die nodig had om mn voeten op te zetten!
maar ook omdat ik gewoon niet kon lopen van de PIJN!!
Het 1e wat mn darmen hebben gedaan is zich helemaal geleegd! pfff dat was ik al kwijt!
en daar stond ze naast, dus dat deed t wel...
Maar geen 1 druppel.......
Ik hield er een stukje wcpapapier voor om t te laten zien, wel wat bloed was gekomen...
toen schoorvoetend! mij om 10 voor 12 weer verkleumd terug naar mn bed laten gaan!
"Ik ga wel weer een chateter halen" zei ze met zeer veel tegenzin in haar stem!
en ruw heeft ze dat ding weer bij mij aan gelegd!
Maar opdat moment kon ik dat door de hevige pijn toch niet echt meer voelen!
dat kon er ook nog wel bij!
Langzaam voelde ik gelukkig daarna de blaas leeg lopen.....
Eindelijk de strijd was gestreden en ik had gewonnen, had ik 't gevoel!

"ZO en nu slapen" zei ze tegen me op norse toon!

Even daarna toen ze al even weg was, kwam een nachtverpleger even bij me kijken!
hij had 2 bananen en een half pakje maandverband bij zich, voor mij zei hij ;)
want die kon ik nu vast wel gebruiken.
Ja na die strijd had ik me nu toch honger gekregen.
en had vast niks meer te eten gehad van dat Kreng! En dat wist hij net zo goed als ik!
Ja, eigenlijk kon ik helemaal nooit bananen eten omdat ik dan niet meer naar de wc kon!
Maar dacht ach ik ben nu toch helemaal leeg, en heb honger!
En die Banaan smaakte lekker!!
Een nieuw stuk maandverband in gedaan, zodat 't bloed van de Horror ervoor weg gegooid kon worden.

Maar slapen ging niet, het enige wat ik kon doen is stilletjes onder mn dekentje liggen huilen en maar hopen dat ik de dame naast me niet wakker zou maken, of dat ik geluid maakte waardoor Zena weer bulderend de kamer op zou komen!! van is 't nu eindelijk afgelopen met dat gejankt!
Je hebt je verdomme chateter nu toch weer!!!
Ik heb wel nog met m'n man onder m'n dekentje stiekem liggen appen...
Want was zoooo bang geworden van alles.
het had me zooooo"n harde mentale KLAP om m'n oren gegeven.
Dat ik alleen nog maar weg wou!!!
Ik voelde me daar niet meer veilig!
Bang wat 't volgende was wat ze me zouden aandoen!!!

Zo heb ik die nacht door gebracht.... huilend...
Rond kwart voor 7 s'morgens kwam opgewekt de ochtendzuster binnen...
Ik had geluk! pfff een aardige zuster....een vleug van opluchting ging over me heen...
toen ze me zo zag, vroeg ze me wat er aan de hand was...
Dat ik nog zo'n pijn had omdat ik gisteren zolang zonder chateter heb moeten lopen...
Dus heeft ze me wat voor de pijn gegeven en zei ze dat ze zo na haar ronde even weer kwam kijken.
Toen ze terug kwam rond 8uur en ik nog steeds huilde merkte ze wel aan me dat 't niet alleen de pijn was....
De 1e troostende arm van de verpleging even om me heen om uit te huilen voelde toen wel goed!
Maar 't was te laat! Ik Wou naar HUIS! en had dan wel 20x volgens mij tegen m'n man die nacht geappt!

Maar die moocht pas vanaf 8 uur s' morgens de afdeling op.
Of er moest een spoedgeval zijn, maar dat vond Zena vast niet zo!

Zo trof M'n man mij aan, huilend in de armen van zuster Susanne...
Hij was er tegen kwart over 8 met de rolstoel.
de ontslagpapieren tekenen en WEG!! dacht ik!

In de auto buiten meteen de huisartspost in Sittard gebeld of we mochten langs komen!
Na de uitleg waarom, stonden hun even met de oren te klapperen.....????
Oh mijn god.... wat een drama en Horror verhalen, werd me daar gezegt.
maar ik kwam WEL meteen uit een Buitenlands ziekenhuis...
Dus er moesten heel wat telefoontjes gepleegd worden, om te zien wat ze nu 't beste met mij aan moesten....???
Wat pijnstillers gepakt en ik mocht in de wachtruimte even gaan liggen, want 't kon nog wel even duren, en van de pijn kon ik niet de hele tijd in die harde metalen rolstoel blijven zitten, ookal lag daar mijn zachte kussen op!

Op 't ziekenhuisbed, ben ik zowat een uur in slaap gevallen, totdat m'n man me wakker maakte dat we naar 't spoedspreekuur van de gynaecoloog in Heerlen mochten.
Ik dacht, ik word zo in 't ziekenhuis van Heerlen op genomen! al is 't maar 1 nachtje ter opzervatie
Op een Poli ergens achteraf gelegen, mocht ik eindelijk even gaan zitten in de gynaecologen stoel. Om te kijken of er ook door alles nu beschadigingen waren ontstaan door gisteravond.
gelukkig geen hechtingen gescheurd of nog bloedende wonden te zien.
Nee dat ik 6 dagen gelegen geopereerd was zag alles er naar mate goed uit!
Ik kon nog 2 weken wat bloed verlies hebben, via maandverband of chateter.
en de 1e echo die ik die week zie! ( Dus in Duitsland Niet)
weten ze me te vertellen, dat m'n nieren ligt wat opgezet waren, maar naar de week die ik heb gehad niet zo gek was.
Maar ook niets om me zorgen over te maken.
Met nog steeds de ziekenhuis chateter van Duitsland naast me en wat goede pijnstillers mocht ik weer naar huis!
Dat ik 1e maar een paar dagen rust zou pakken!
en waar is dat beter te doen dan thuis!
Dan zag hij mij eind die week op 't spreekuur wel verschijnen, keken we dan verder wat we gingen doen.
Het goede nieuws met 't thuisfront gedeeld, dat oma mocht zeggen tegen onze meisjes dat mama naar huis kwam.
Wel als een verlept kasplantje, maar wat wil je ook met zo'n week! ;)


Als ik wist hoe 't daar zou gaan verlopen......! Had ik 't Nooooit gedaan!
Maar had ik nu nog steeds niet de operatie gehad en liep ik nog steeds rond met de verzakkingen
En de hele operatie en revalidatie nog voor me......

Into 2 Me i see you

Ja een tekst....dat 2 kanten nu heeft zie ik...

Het begon als een heel leuk en gezellig iets...
Die gene die dat tegen mij zij..
Gezellig een tijd gekletst over 2 dagen.
Dat er dingen waren die we in elkaar herkende.

Ik zei hem, teksten die jij op je wall zet had ik zelf kunnen schrijven.

Daarover in gesprek geraakt.
En zo steeds meer steeds zien dat we wel op de zelfde pagina van een boek zaten van een boek!
Dat we t zelfde dachten over dingen in 't leven.
Zo leuk om over van alles en nog wat te praten, fijn om te horen dat je niet voor gek wordt verklaard maar dat je zo eens gewoon echt je mind kan uitspreken wat je echt over dingen denkt...
En dan een reactie horen die daar viloos op aan sluit!
Ja sommige zeggen dat 't dan wel is of je in een spiegel kijkt!
Voelt goed vertrouwd...

Maar waarom kan dat zo bedreigend overkomen op en ander die je zo lief hebt....:(
 Toen ik mijn lief vertelde dat ik een man had leren kennen op FB die gezellig wat kwam drinken om zo eens face to face te kletsen, omdat typen dan ook niet alles is....

Ja,helaas dat is toen niet door omstandigheden door kunnen gaan.
Nou dan gezellig ff bellen om te kwebelen.
Was heel gezellig hoe snel dan een uur voorbij is.....

Maar toen ik dat vertelde aan mijn lief.....schot dat in 't verkeerde keelgat!
Hoe..? Ik wil hem zo graag begrijpen.
Even later, (nadat hij mij had meende gedeelt dat ik hem pijn had gedaan )
Dat hij 't jammer vondt dat ik deze aandacht of tijd dan niet liever in onze eigen relatie wou investeren! Dat hij daar moeite mee had!
Maar als ik daar de behoefte aan had. Dat ik dat dan maar Moest doen!

Maar ik moet nu moeite doen om me daar in te vinden.....???
Want nu komt 't op mij over, of ik hem te weinig aandacht geef!
Wat volgens mij niet 't geval is.
Want ik pak de tijd die in mijn gesprekken met de nieuwe contact  heb gestoken toch niet bij hem weg!?

Ik heb toch nog meer tijd en energie die ik dan weer aan mijn lief kan geven.
Ik kreeg er juist energie vanom gezellig ff zo te mogen kletsen!
Maar nu voel ik me...of de lucht uit me geslagen is....
Ik ben gestraft voor iets ergs!

Maar die bij mij niet past in mijn vrije liefde lifestyle...
Want ik zit niet in een monogame relatie vast!
Komt mss hard aan maar zo is 't wel!
Ik ben niet aan mijn lief vast geplakt!
Want hij heeft ook nog een hele lieve vriendin. En is heel goed bevriend met een bizondere dame.

Ik heb nu t gevoel dat mij dit ontnomen wordt!
Mn eigen man heeft er geen probleem mee. Hij was er allebei keren gewoon bij dat ik met hem aan t bellen was...
En mn meisjes ook ff nieuwsgierig vragen...wie is dat mama?
Want ze zullen vast gehoord hebben hoe trots ik over hun heb vertelt! Xxx

Maar daar was mijn polylief niet bij,want als hij hier is wil ik aandacht ook aan hem kunnen geven....

Nu.....ja....wat doe ik nu verder....
Ik hou zoveel van mijn polylief....
Maar is dit mogen leven vanuit vrijheid...?
Ik voel mij nu geremd!
Ik voel me nu of ik op mn tenen moet lopen om hem maar niet weer pijn te doen!

Dat engeltje en duiveltje zitten nu zo weer in mn hoofd in gevecht!
Dit voelt niet goed!
Maar hoe precies moet ik hier nu weer mee om gaan!

Heb toch nu al meerdere keren in de armen van mn man uit gehuilt!
Mijn steun en toeverlaat, van waar uit ik veilig mag groeien en zelf mag beslissen wat ik verder zou willen doen!
Dan begint t gevecht weer van je hoofd en je hart.

Mn hart! E! Wat is dit nu mogen leven uit vrijheid!!

Is t niet deze man waar ik nu wil mee kennis maken, de volgende wel weer waarvoor ik dat dan weer moet doen!
Moet ik mezelf dan nu maar gaan afzonder van mannen omdat ik nu tochal een lieve man en lieve polylief heb!
Zo! Nu mag ik niet meer hoor!
Nee! Dit voelt fout!
Ik voel me nu afgeremd om niet te mogen leven zoals ik wil!
Ik wil me niet meer geremd voelen!

Dus moetenwe dit 1e uitpraten. Voordat er te grote misverstanden onstaan en ik echt mn polylief kwijt raak....die ik nu toch al zowat bijna 2 jaar lief heb....en lief en leed mee gedeeld heb....
Want ik wil weten wat hier dan achter zit....wat zijn beweegredenen zijn....'t
Is hij bang mij kwijt te raken...
Is hij onzeker...
Is hij jaloers....

Het liefste kroop ik nu ergens heel ver weg in zijn armen om te kijken in hem voor de antwoorden....😔
maar dat is even geen optie.
Want er is nu wat beschadigd wat eerst herstelt moet worden,voordat mn hoofd weer daar aan kan toegeven. Dat ik dat met een gerust hart kan doen....

Overbrugging

Weer eens en blog van mij,

Hopelijk kan ik 't nu weer eens vaker gaan schrijven.
Maar 't leven gaat niet altijd zoals we willen, met genoeg verplichtingen en een gezondheid die achteruit ging. Was t niet gemakkelijk om dan ook nog energie te vinden voor m'n blog bij te houden.
En om dan niet nog een verplichting erbij te hebben, besluit ik dan maar om even geen blog te schrijven. Hoe jammer k dat dan ook vindt...

Maar ik kan jullie vertellen dat ik nu weer op de weg naar een betere gezondheid ga,
Heb vorige maand een 3 voudige operatie gehad.
1 een baarmoederoperatie 2 een darmverzakkingsoperatie en 3 een blaasverzakkingsoperatie.
Waarik nu van aan 't revalideren ben.
En voor die gene die dat interessant vinden om te lezen ga ik daar nog een aparte blog over schrijven.

Met mijn polyliefde is nog altijd alles dikke mik! ;)
We zijn nog altijd een paar, ookal is dat de afgelopen maanden ook niet echt makkelijk geweest. Want we hebben door mijn operatie nauwelijks wat tijd samen gehad, daar kijken we weer heel erg naar uit. Maar zo lukt t ook om toch door te gaan samen, hij is een grote steun. En zo laat hij mij echt zien dat wij een relatie hebben die dit aan kan! Dat hij er voor mij is in voor en tegenspoed. Xox

Mijn gezin, ben ik ook zo trots op. Ookal mag ik nu al dik 2 maanden helemaal niks meer doen in 't huishouden doen ze 't nog geweldig samen.

Maar ik zie nu ook wel dat ik toch meer doe dan ik dacht ;)
En dat ik dan misschien toch wel een betere huisvrouw ben dan ik dacht, want anders koste 't mij nu niet zoveel moeite om dingen te moeten loslaten om NIET te mogen doen!!! Grrr wat toch een groot frustratie punt is, en ik nu helemaal snap waarom vele vrouwen weer dingen veel te snel weer gingen doen! Met de complicates als gevolgen...
Dus leer ik nu maar van hun fouten, voordat ik de zelfde zou begaan...
Zo bespaar ik me heeeel wat bloed weet en tranen en pijn ;)

Over een 4 tot 6 weken ziet mijn leven er dan al een stuk beter uit!
Want Heerlijk hoe ik dan al nu mag genieten van alles wat nu dan steeds weer stukje bij beetje elke week weer beter mag gaan, mijn revalidatie.
Dat ik dan straks weer op en op mag genieten van. Leven, met al die heerlijk vooruizichten. Daar put ik nu de kracht uit om door te vechten!
Maar nu ook weer lekker genieten, dat ik nu weer mag knuffelen met m'n man en kinderen.
En zoooo heerlijk na 3 maanden weer een dagje eruit te mogen geweest te zijn naar m'n poly lief.
Wat was dat fijn! Dat we een dag en nacht weer samen mochten zijn.
Nog niet helemaal zoals we zouden willen, maar toch even samen mogen zijn.
Wat Qaulity time. Dat was ons al heel wat waard.

Nu me weer aan t instellen op de komende 6 weken, want 't is allemaal weer wennen wat ik nu mag doen.
Weer dingen voor 't 1e mogen doen, ik voel me dan nu net weer soms dat schoolmeisje wat voor t 1e verliefd is.
Straks na 7 weken denk ik zo als ik weer groen licht krijg, dat daar beneden weer meer mag.
Voel me dan of ik net opnieuw weer helemaal mag beginnen ;)
Want 't voelt nu allemaal zo anders, dat ik me wel nu voorstel hoe dat zou zijn....

Maar dat hoop ik jullie dan wel te vertellen.