zaterdag 26 februari 2011

Een nieuw hoofdstuk van mn leven begint.

(Ik zag nog een gedeelte in concept staan, die ik nog even wou delen. ;)

Zoals ik bij het vorige stuk ben geëindigd kan ik hier nog wel even door vertellen.
Dat extra Bonus nachtje is wel heerlijk om nog even te kunnen genieten van elkaar, maar is wel slopend. Hij had de volgende dag vrij genomen zodat hij met Avenlon me kon terug brengen naar de Camping en zo de verjaardag van Joey mee kon vieren. Moe maar voldaan kwam ik aan op de camping, daar laten zien waar we stonden. Mn dochter weer blij dat mama er weer was me omhelzend en mn man ook een hele dikke verjaardagsknuffel gegeven. Proficiat schat met een dikke kus. Onze vrienden die er toen ook waren gedag gezegt en de andere  vrienden die naast ons stonden voor de vakantie vonden t ook weer leuk dat we er waren, zo konden we ons opmaken om een leuke verjaardag te gaan vieren, t weer werkte een beetje mee.

Veel gelachen en gekletst, want we hadden de stap gewaagt en een paar van onze vrienden t vertelt over ons nieuwe lief hebben, Dat nog al wat spraakstof te weeg bracht. Maar ook wel leuke dingen, gelukkig toch ook wat begrip en acceptatie. Leuk om er nu openlijk mee om te kunnen gaan, dat ik nu ook om mijn grote knuffelbeer Divano geef. De eene vriendin "Hè hè, heb jij t nu ook eindelijk door dat je aan 1 man zijn genegenheid niet genoeg had. en een andere vriendin, Ja ik zag vorig jaar al dat jullie aan t dak van jullie relatie zaten en zie dat dit jullie een stuk gelukkiger heeft gemaakt, ik wens jullie t allebeste toe. Maar ook wel vragen van hoe zit dit nu, of hoe zit dat. Heerlijk mijn 2 mannen bij elkaar te hebben. Maar Avenlon wou joey toch nog even alleen zien, dus Joey liet haar dan maar even t toiletgebouw zien. ;). Voor zn eigen lekkere verjaardagknuffel van haar. En dan krijg je van die leuk opmerkingen moet jij Divano niet even t toiletgebouw laten zien ;). Nee, hoor zeiden we ik lekker bij hem op schoot zittend. wij hebben ons heerlijk al uit geleefd in onze 3 nachten samen. Maar gewoon een lekker knuffel of kus, kunnen we elkaar nu gewoon geven, niet oplettend of andere t zien. Dan nog wat visite langs geweest die t maar beter nog even niet wisten. Maar daar kwamen weer hele leuke onderlinge grapjes van die een paar vrienden maar snapte.

Zo krijg je al snel te gevoel van die kan ik t vertellen en die nog maar even niet. Dan is t weer tijd om afscheid te nemen, Divano ging nog even naar t toilet voor dat hij aan de reis terug begon, en ik ging nog even met hem mee ;). om even lekker een laatste tongzoen te kunnen delen als afscheid. Joey liep even mee naar de auto en ik als goed gastvrouw bleef bij de tent en de visite. Weer thuis hadden we al snel verjaardag, En gelukkig konden Avenlon en Divano ook komen :D. al de nacht van te voren, dus heb ik hem niet lang hoeven missen. was weer heerlijk om elkaar weer in de armen te kunnen sluiten, en t schuld gevoel is er dan ook niet zo meer, want Joey heeft dan zijn Avenlon in zn armen. Maar met onze dochter in haar eigen bedje, 's morgens maar weer even omgeruild ;). maar lekker met zn allen nog even op de bank gezeten, dan kijkt ze er al niet meer van op dat mama bij Divano zit en niet papa. dan weer lekker samen gedouched en aangekleed. toen stond de 1e visite alweer op de stoep. er zijn altijd weer bij die te vroeg komen :P.
Leuke kado's gekregen en heerlijk al je vrienden en familie bij elkaar te hebben. We hebben van Avenlon en Divano een heerlijk weekendje weg gekregen voor 4 ;). dat al was over 3 weken. Maar daarover de volgende keer meer.

XX Angel

dinsdag 8 februari 2011

Overleven in een monogame samenleving.

Het is moeilijk om soms je polygevoelens even aan de kant te zetten, omdat je gewoon de energie en de kracht er even niet voor hebt om je steeds te moeten verantwoorden of 't zo moet in kleden dat familie je niet hele moeilijk vragen gaat stellen waar je al van weet dat 't antwoord daarop 't alleen maar moeilijker voor je gaat maken.


Ik heb nu al mn handen vol aan m'n zwangerschap, want steeds ziek en bedlegerig is 't steeds even door zetten, want ik moet doen wat 't beste is voor m'n baby en dan mag je een heleboel medicijnen niet. Dus dan moet ik er maar wat voor vechten om er weer door te komen. Maar omdat ik dat nu al doe vanaf m'n 10e week en nu 34 weken ben. Word 't zo een hele lange zware zwangerschap voor me. Ik weet dat 't allemaal waard is als ik haar in m'n armen heb. Maar 't vergt er veel van me en dan kan ik niets er nog bij hebben. Sommige dagen waren echt een hel voor me om door te komen.


Gewoon overleven en uitzieken en alles aan 't doen om maar wat beter te voelen. Gelukkig gaat 't de laatste week weer wat beter. Ik mag me weer even wat beter voelen en toch nog een beetje van m'n zwangerschap genieten. Even aan wat anders mogen denken. Maar als je je dan weer down en depressief voelt doordat je polyrelatie weer niet zo verloopt als dat je naar opzoek bent, is dat weer een erge domper op je dag. Vooral als je dan vanaf de zijlijn  toe kijkt en ook wel geniet dat je man zooo gelukkig is als hij z'n vriendin dan weer eindelijk ziet en samen zijn ze zooo gelukkig en in mei nu een jaar samen. Zij kunnen nu echt zeggen dat ze elkaar hebben gevonden en hij voelt zich nu ook compleet.


De dag na 't weekend, dat zooo intens geweldig was, hij was zooo blij en nog steeds op een roze wolk aan t zweven, besefte ik me iets. Ik zeg dan wel altijd dat ik niet mijn geweldig liefde kan vinden omdat ik er al mee getrouwd ben en dacht ja, je kan dan ook maar 1x in je leven je soulmate vinden. Maar toen ik ze zo weer zag als zowat elke dag wel op de msn 't weekend nog even aan 't door spreken en hoe veel ze van elkaar houden. Toen schoot ik vol want hij heeft zijn 2e soulmate gevonden en ik voelde op dat moment gewoon een stuk van m'n hart af breken. Steken en brandende tranen. Ook van wat is er mis met mij. Ben ik alleen een pretty face en good time voor mannen. Bij hem is 't meteen de 1e keer raak of ze getroffen waren door de bliksem en wordt alleen maar mooier wat ze hebben, en ik?


Ik voel me meer als een speeltje van wat mannen die zich wel met mij wilden vermaken. Ik maar denken dat ik 't ook gevonden had en dan steeds weer bedrogen uitkomen. Van oke, was leuk, doei maar weer. Of de laatste keer dacht ik dat ik ook zowat had gevonden, maar nee ik kon 't niet meer, 't was niet wat ik verwacht van mijn vriend. Dat 't alleen maar steeds vanuit mij moet komen en 't dan met 1 smsje in 2 weken moeten doen. Nog veel meer wat niet mij is. Maar ik kan hem niet veranderen wil ik ook niet  't moet als vanzelf komen en niet er steeds achteraan moeten lopen voor maar een beetje aandacht. Nee toen de roze wolk was op getrokken en 't gewone leven weer een beetje door ging, zwakte 't steeds meer en meer af en dan ook nog een moeilijke zwangerschap erbij had ik meer van hem verwacht. Dus mijn zoektocht gaat weer verder. Maar je kan er ook niet zomaar naar zoeken wantdan zie je toch nog veel over 't hoofd en zie je wat voor je neus staat niet. Misschien is 't al in m'n leven maar moet ik er nog tegen aan lopen. Misschien zit 't nog in 't vat voor mij. Misschien ook niet, ik weet 't niet. Het maakt me zo onzeker en droevig. Het is lastig om gewoon door te gaan met je burgerlijk leven en dan maar tegen anderen doen of alles geweldig is en dan toch op die emotionele achtbaan te zitten. Wat 't ook is, in m'n huwelijk en zo gelukkig met mn 2 dochters, zou ik voor niks in de wereld willen missen. Maar gelukkig kan ik weer terug grijpen op m'n boek "Ik hou van 2 mannen" om terug te lezen dat ik niet gek ben of verwend om toch nog een gemis in m'n leven te vinden vooral als zo dichtbij is, zoals ik 't  zooo graag wil.


XX Angel die doorvecht.