Nu 2 weken nadat Jan mij ook heeft mede gedeeld, dat hij hier niet mee kon leven en het niet meer wist te verantwoorden aan iedereen die vroegen wie ik en m'n man waren. Maar de ware aard van het beestje kwam nu ook boven en ik had geen zin om de hele tijd als een lovesick puppy er achteraan te lopen en maar moeten smeken zowat voor wat aandacht. En dan mij kwalijk nemen als ik gewoon verder ga met mijn leven, nou ik ga niet mijn leven in de wacht zetten totdat hij tijd voor me heeft. Dus hij heeft maar even zelf beslist dat hij het helemaal maar ging afkappen. Ik had er niks meer op in te brengen al m'n pogingen van praten, langs komen, e-mails, berichtjes, sms'jes, niks. En dan krijg ik eindelijk naar een paar dagen 1 e-mailtje waarin hij zich zelf probeert vrij te pleiten. Helemaal niet sorry dat ik je pijn doe, of ik geef om je, niks. Nee. Cold turkey.
Afkicken dus voor mij, dat heb ik dan ook gedaan de afgelopen 2 weken gedaan. De fases van liefdesverdriet door gegaan, zelfs met partner is dit moeilijk. Ook vooral omdat je het niet naar de hele buiten wereld kan tonen, want de helft weet het helemaal niet. Gelukkig heb ik wel veel nieuwe vrienden gemaakt waar ik er wel mee over kan praten. En we waren nog wel zo blij de week ervoor, dat we er achter waren gekomen dat ik weer zwanger was van mijn man. Dus die hormoontjes maakte het er niet makkelijker om. Maar had ik even een excuses om me even zo uit m'n doen te voelen. Ook al weet hier nog niet iedereen dat ik zwanger ben ;), maar gelukkig is het vakantie periode, geen dansschool, geen school van m'n dochtertje waar ik mooi weer hoef te spelen, dus dat valt dan al weer mee. Maar de eerste paar dagen alleen maar toch dingen proberen te redden, veel huilen, veel praten met anderen, want hij gunt me de tijd niet eens meer.
Ik zie dan ook maar weer dat liefde blind maakt en dat het leeftijdsverschil dit keer wel degelijk heeft meegespeeld, want zo naïef had ik waarschijnlijk ook nog geregeerd als ik nog 24 jaar was. Maar ja, dat hoeft dan ook weer niet elke keer te gelden, want ik ken ook een jongeman die zich al ver voor z'n leeftijd gedraagt. Maar de eerste dagen heel verdrietig, dan onbegrip van ja het is echt over en er is niks wat ik er aan kan doen, dan woede. Van hoe durft hij zo met mij om te gaan, al die dingen die hij dan mis heeft gedaan die kan ik hem wel weer naar z'n kop smijten, gewoon kwaad worden als ik weer over hem praat. Eerst van barst dan ook maar, ook niks terug laten weten van zijn e-mail, maar dan na een goede week dat ik weer een beetje bedaard ben toch nog even wat laten weten. Dat ik dit helemaal geen stijl vind, en dat ik het jammer vind dat het zo gelopen is. en nog wat niet zo lieve dingen. ;). Maar je moet mij geen pijn doen, want als ik dan de kans krijg doe ik je terug heel erg pijn! Al is het ook maar om je dan ook helemaal van mijn leven te wissen of je nooit bestaan hebt. En dat ik niks meer van je wil weten. Hij kan het dan krijgen zoals hij het hebben wil.
Door deze moeilijk tijd voor mij leer je wel wie je vrienden zijn, en wie de mensen ook zijn die echt om je geven. Want ik had nooit gedacht dat mijn 1e crush zo lief en zorgzaam elke dag zou vragen hoe het nu met me was en hoe ik me nu voelde. Hij was zoooo lief. En m'n eigen mannetje die me troostte toen ik hem huilend liet weten wat Jan me liet weten, dat hij alles wou opgeven. Dat ik naar m'n man z'n werk ben gegaan en daar even in zijn armen heb mogen huilen. Maar zo ben ik er ook achter gekomen hoe lief de man van de vriendin van mijn man is. Zo lief een schouder aan bieden om op uit te huilen, een oor om te luisteren wat ik te zeggen had en elke dag sinds die tijd even een berichtje een sms'je met een knuffel. Dat waardeer ik zeer van hem. Hij is nu ook mijn grote knuffelbeer ;).
Met toch steeds leuke dingen hebben om je bezig te houden, en dat het leven weer verder gaat. Dus gezellig met een nieuw goede chatvriend gezellig gaan shoppen, daarmee leuke nieuwe dingen gedaan, fijn gewandeld in de bossen. Lekker gesnoept van mijn droppie. Een dagje uit logeren bij m'n vriendin en die van m'n man ;) even gezellig maken. Zien wat je nog allemaal wel niet hebt nu zonder Jan. :P.
Mijn man zei zo mooi "wij hebben nu een relatie met extra's, maar die extra's moeten het wel waard zijn" .
Dus ik ga nu gewoon door met genieten van de mooie dingen en de extra dingen die onze relatie nu erbij heeft gekregen. Door slechte tijden leert men vrienden kennen hè en door dit heb ik ook nog wel wat leuke friends with benefits over gehouden ;), voor wat extra genegenheid naast die van mij man. Ook al krijg ik die heel erg veel van hem. Ik hou ontzettend veel van hem, ben zo blij dat ik nu 9 weken zwanger ben van ons 2e kindje. hoop zo dat het nu wel goed gaat, want dit is m'n 4e zwangerschap ondertussen. Maar ik ben blij dat ik zulke goede nieuwe vrienden heb gevonden en een nieuwe vorm van liefhebben in m'n leven heb, dat alleen maar naar goede dingen kan leiden wat dit jaar me ook nog gaat brengen.
XXX Angel &?
